Sevdiğin filmler hangi türdendir diye sorsanız, kesinlikle psikodrama tarzı diye yanıtlarım.
Gerçekten bu tür filmlere karşı inanılmaz bir eğilimim vardır. Çokça da başarılı olanlarını izleme şansına eriştim. Anımsadığım ve beni en çok etkileyen bu tür filmlerin ilki Susan Hayward'ın ''Yaşamak İstiyorum'' adlı filmidir. Ve bu rolü ile en iyi kadın oyuncu Oscarını almıştı. Siyah-beyaz bir film idi.
İdam mahkumu bir suçluyu canlandırdığı 1958 yapımı bu film, gençlik dönemimin aklıma kazınmış 'oyunculuk nasıl bir şeydir' anlamında etkilendiğim ilk filmlerden biri idi.
Sonrasında daha birçokları var... İlk aklıma gelenler arasında ''Dalgaların Prensi''nde Nick Nolte ve Barbara Streisand, Sean Penn'in ''Mystic River''i, Edward Norton'un 96 yapımı ''Primal Fear'', eskilerden ''Rebecca'', ''Vertigo'' (bu anlamda Hitchcock favorimdir ayrıca) Ve akılıma gelmeyen daha birçokları...
Az önce izlemeye çalıştığım film Halle Berry'nin 2010 Kanada yapımı ''Frankie& Alice'' adlı filmi bu iddia ile çekilmiş, ancak ne yazık ki başından itibaren inandırıcılık ve samimiyet duygularından yoksun bir film.
Daha önce sevmediğim ya da bir pırıltı, sağduyu ve samimiyet bulamadığım filmler hakkında yazmadığımı söylemiştim. Ancak sinematografik açıdan bu kadar uygun bir konusu olan ve daha önce dramatik bir rolle Oscarla taçlandırılmış bir aktristi böyle harcamak canımı yakıyor açıkçası...
Senaryo iyi olsa bile olay yönetmenin iş bilip kılıç kuşanmasında bitiyor ne yazık ki... Halle Berry olsan nafile..
Bipolar ya da multipolar bozukluk aslında başlıbaşına son derece ilginç bir konudur. Ama iyi değerlendirilip, konumlandırıldığında...
Yani sonuçta, ne yapıma ne de yönetmene ne de sevdiğimiz oyuncuya rağmen, konu ne kadar ilginç olsa da zerre kadar inandırıcılık taşımaması adına filmi yarıda bırakmak zorunda kaldık.
Hayat çok kısa... Vakit kaybına ve zorlama işlere fazla da toleransımız yok açıkçası...
