İlk yapılış tarihi bilinmeyen ancak eski bir Rum evi olan bina, Bursa'da manifaturacılık yapmakta olan İsmail Yerli tarafından, İkinci Dünya Savaşı'nın sona erdiği yıllarda satın alındı.
Önceki yıllarda yaz aylarını ailesi ile Mudanya'daki bir otelde kalarak geçiren İsmail Bey marangozluk becerisi ile, o sırada zeytin deposu olarak kullanılan yapıyı elden geçirerek oturulacak duruma getirdi.
Üst mahalle ile alt taraf arasında yol olarak kullanılmakta olan yan arsayı da satın alarak evin bahçesi yaptı.
Yapı böylece Yerli Ailesi'nin yazlığı olmuştu. İsmail Bey'in eşi Leman, kayınvalidesi Kamile Hanım, büyük kızları Mesture, küçük kızları Refika ve evin alınmasından sonra doğan oğulları Fikret ev halkını oluşturuyordu.
Kamile hanım evi çok seviyor Bursa'dan sık sık ve uzun süreler kalmaya geliyordu. Aile kiraladıkları kayıklar ile Arnavutköy'ün ilerisindeki İncirdibi'ne denize girmeye gider, tüm gününü orada geçirirdi.
Küçük Fikret de en çok Mudanya iskelesinden balık tutmayı seviyordu.
İsmail bey, komşusu İbrahim Bey ile de iyi anlaştı ve bahçenin deniz tarafından birkaç metrekare vererek İbrahim Bey'in dar olan ev cephesini genişletmesine ve hatta bahçeye bakan bir pencere açmasına izin verdi. İbrahim Bey, eşi Veliye Hanım ve iki oğluyla bahçeye bitişik evde oturuyor, sütçülük yapıyordu.
Bahçe zaman içinde dikilen ağaçlar ile şenlendi; 2 zeytin, 3 vişne, armut, şeftali,erik, nar, bir köknar ve zaman içinde dev boyutlara ulaşan bir aylandız.
İleriki yıllarda iç merdiven iptal edilerek ev ikiye bölündü ve alt kat kiraya verildi. Bu durum üst katı bahçeye bağlayan bir merdiven yapılmasını gerektirmişti. Üst katta oturan Yerli Ailesi bu merdiven aracılığıyla bahçeyi kiracıları ile ortak kullanıyordu.
Ev, İsmail Bey'in 1968 yılındaki vefatında sonra da aile tarafından yazlık olarak kullanılmaya devam etti. Yerli Ailesi'nin çocukları büyüdüler, evlendiler, onlarında çocukları oldu. Alt kattaki kiracılar Kemal Bey ve Hüsniye Hanımın çocukları da büyüdüler evin bahçesinde.
Leman Hanım ahşap evin tamiratıyla uğraşmaktan bıkmış, evi satmak istiyordu, ancak on yıl boyunca istediği meblağı veren çıkmadı. Sonunda Mesture Hanım'ın eşi İhsan Üren yetmişli yılların ikinci yarısında, diğer iki kardeşin ve Leman Hanımın paylarını ödeyerek evi satın aldı.
İhsan Bey bahçeyi bir kez, evi ise çok kez tadilattan geçirdi. Bahçede gerçekleştirdiği en köklü değişiklik büyük aylandız ağacını kesip, tam onun yerinde deniz yönündeki alt yola bir kapı açmaktı. Daha önceleri üst kat sadece arka yola açılan kapıdan işliyordu.
İhsan Bey'in yaptırdığı ve çoğu çeşitli nedenlerle yarım kalan tadilatlar evi eski görünümünden uzaklaştırdı.
Evin denize bakan cephesinin ahşap kaplaması yenilendiği halde yıllarca boyasız kaldı. Aynı talihsiz tadilatlardan evin batıya, yani bahçeye bakan cephesi de nasibini aldı. Alt katın bahçeye açılan kapısı iptal edildi. Kapı ve pencerelerdeki eski ahşap doğramalar yenileriyle değiştirildi. Bu tadilatlar sırasında orijinal kapı kilitleri kayboldu, bahçe kapısının üzerindeki yağmurluk ve ön cepheden sökülen saçak süslemeleri yeniden yerlerine takılmadı.
Üren ailesinin çocuklarının büyümesi ve yeni bir yazlık alınması sonrasında, yaz aylarında da kullanılmamaya başlayan bina giderek metruklaştı.
Seksenli yılların sonlarında kiracıların taşınmasıyla iyice ıssız kaldı.
İçindeki eşyalar da aile üyelerince alınmıştı. Yıldan yıla bakımsızlıktan daha da kötüledi, çatısında çökmeler meydana geldi. Alt kat defineciler tarafından kazıldı.
2000'li yıllar bina için yeni bir dönüm noktası uldu. Kızı Esin (Üren) Çakır ve damadı Orhan Çakır'ın önayak olmasıyla başlatılan restorasyon süreci binanın bugünkü görünümünü almasını sağladı.
Bina yıkılıp aslına uygun olarak yeniden yapıldı. 2. derece tarihi eser konumunda olması sebebiyle bu süreç epeyce sancılı oldu.
İki kat tekrar birleştirilerek orijinal haline dönüldü. Kalorifer tesisatı döşendi.
Bu restorasyon süreci 2007 yılında tamamlanarak yapı ''İhsan Üren Evi'' adını aldı.
İhsan Üren'in kitaplığının ve resim koleksiyonunun önemli bölümü burada yer almaktadır.
