İşte yine baharın eşlikçisi film festivali zamanı geldi.
Üstelik tam 30 yıl olmuş.
Ne heyecanlarla beklerdik nisan ayının gelmesini. İlk çıktığında festival kitapçığını alıp baştan sona ezberler, gidebileceğimiz filmleri işaretler ve sabırsızlıkla da başlamasını isterdik. Emek, Atlas, Beyoğlu sinema salonlarının kapılarında popüler filmlere bulamadığımız biletleri acaba kimde fazla var diye umutsuzca beklerdik. Bulunca da dünyalar bizim olurdu. Filmlerden çıktıktan sonra bir kafede oturup kritik yapmak ve bir sonraki filmi beklemek en keyif aldığımız zamanlardı.
Artık eskisi kadar fanatik ve canhıraş bir şekilde takip edemiyorsam da hala her yıl mutlaka bir hafta sonumu ayırmaya çalışıyorum. Günümüzde artık o heyecanla gelmesini ve izlemeyi beklediğimiz filmlerin çoğuna şimdilerde kolaycacık ulaşma olanağımız var. Ama asla ve asla o festival ruhu ile izleme şansını yakalayamıyoruz.
Bugün Cumhuriyet Gazetesi'nde, festivalin en gerçek emekçilerinden olup pekte yakışmayan bir biçimde uzaklaşmak zorunda kalan, 25 yıl bilfiil canla başla çalışıp bugün olduğu pozisyona getiren yönetici Hülya Uçansu ile yapılmış çok hoş bir söyleşi var. Okuyunca burnumun direği sızladı açıkçası... Hey gidi günler hey dedim.
Özellikle şu alıntılar çok hoşuma gitti. Gerçekten festival ruhunu yansıtan cümleler...
_Nuri Bilge Ceylan : ''Baharı bekler gibi beklerdik Sinema Günlerini''
