Bazı filmler bittiği andan sonra da bir süre daha içinizde izdüşümlerini sürdürür. Kalakalırsınız jeneriğin kayan yazıları ve bitiş müziği eşliğinde...
2011 yapımı Pedro Almodovar filmi ''İçinde Yaşadığım Deri'' de pek çok mantık hatasına rağmen kendini merakla izlettirmeyi ve şaşırtmayı başarıyor.
Gerilim türünde ve bir nevi bilim kurgu sayılabilecek film Fransız polisiye yazarı ThierryJonquet’in “Tarantula” isimli 2005 tarihli romanından uyarlanmış.
Başrolde daha önce de ''Bağla Beni-Atame'' filminde beraber çalıştığı Antonıo Banderas ve son dönemin duru güzelliklerinden Elena Anaya var.
Karısını ve kızını acı bir şekilde yitirdiği için ruhsal açıdan kaybedecek bir şeyi olmadığından işi biraz çılgınlık boyutuna vardırmış, deneysel birtakım çalışmalarda bulunan Dr. Ledgard'ın filmin başından ortasına kadar üzerinde denemelerini uyguladığı güzel kadının kimliğini sadece tahmin etmekle yetiniyorsunuz. Tam emin olduğunuzu zannettiğinizde ise ters köşe oluveriyorsunuz.
Bence diğer Almodovar filmlerinden bir çok açıdan farklı bir film ile karşı karşıyayız. Gözle görülen yoğun bir acı da oyunculara eşlik ediyor başrolde. Renkli, cıvıl cıvıl, deli dolu ''Almo İnsanları'' burada yerlerini hüznün koyu gölgesinde çırpınan, çaresizliğin keskin kıyısında duran kişiliklere dönüşmüş. Film, müzikleri ile bile bütünlük sağlıyor. Buıka'nın o isli, acı ve koyu depresif tınılı sesi ile yoğrulmuş ve genel havaya son derece keyifli bir şekilde eşlik etmiş.
Daha önceki çalışmalarını biraz yeşilçamvari bulsam da tiplemeler ve buram buram İspanya kokan içerikleriyle birbirlerini tamamlayan bir bütünsellik içinde yer alıyorlardı.
Bu filmde ise sanki süregiden tarzının dışında birşeylere yelken açmış Almodovar Usta.Ve bu tarzı her ne kadar katıldığı festivallerde taçlandırılmamış olsa da benim gönlümün bir köşesinde yerini almayı başardı.
İntikam soğuk yenen bir yemektir derler. Burada yer alan intikamsa tanrısal bir misyona soyunmuş doktorumuzun, yeniden yaratım sürecinde elde ettiği başka türlü bir intikam versiyonu.
